Wracam po roku. O blogu przypomnialam sobie przy okazji ' tworzenia' nowego wpisu na Facebooku. Długo szukalam wśrod zapisanych wczesniej na Pintreście ciekawostek, by ostatecznie przenieść obrazek / film na Fb i opatrzyć komentarzem . Potem kilknelam Opublikuj i znow poczulam wstyd. Co to za publikowanie ! Kopiowanie cudzych pomysłow, myśli, filmów.Facebook zachęca, podpytuje : O czym teraz myślisz ? Jak widać w 80 procentach przypadków myślimy o tym co już wymyslili inni. Jednak te 20 procent jest kreatywne, wklada wlasną pracę w tworzenie mniej lub bardziej ambitnych prac...Dlaczego tak malo w nas tworczej pasji ?
A czas leci. W liceum tworzylam nieśmiało. Po studiach mialam znacznie więcej do powiedzenia ,ale sil i czasu starczalo tylko na pisanie zarobkowe. Resztę życia inwestowalam w prywatne uczucia, zwiazki, w rodzinę, dziecko...Kiedy wreszcie mam czas dla siebie czuję strach , że zostalo go za mało. Mam 10 , góra 15 lat do choroby, zdziecińnienia, otępienia...To cholernie malo. Czy zdążę stworzyć coś o czy zawsze marzylam ?
Zerknełam na Facebook by zobaczyć czy żyje i w jakim jest nastroju moje ukochane dziecko..O spokojną , szczerą rozmowę z mamą trudno mu od lat...No tak studia, własne dzieci, mąż, praca..
Ucieszylam się po udostępnilo wlaśnie film o starszej pani , ktora zmarla ponieważ nikt z osób obecnych nie zauważył ,ze dostala udaru.Udostępniło ten film dziecko moje kochane, może pomyślało ,że może to spotkać i jego matkę...Z drugiej strony...Dlaczego po prostu nie zadzwoni , nie zapyta jak się czuję ? A może udostępniając nie pomyślalo nawet o mnie ?
Na Facebooku stale przeszkadza mi ramka zaslaniajaca teksty - informacja o czacie. Po diabla mi ona skoro nie czatuję ? A zamknąć się tego diabelstwa nie daje. A przy okazji widzę: moje dziecko było na Facebooku przez 9 godzin ! Dziewięć godzin ! Prawda, dzieci są na wakacjach, mąż w delegacji. Dlaczego nie przeznaczyła tego czasu na stworzenie czegoś nowego? Realizację marzenia, planu ? Tak bardzo chciałabym jej powiedzieć by nie trwonila czasu, bo szybko mija i
wkrótce bedzie go za mało.
Można napisać książkę, stworzyć scenariusz filmowy na temat , ktory od lat za tobą chodzi. Albo, tak jak jej babcia zacząć malować. Moja mama na emeryturze wrociła do pasji, ktorą w młodości porzuciła dla chleba. Zaczela się uczyć malowania. Każdy jej kolejny obraz był lepszy od poprzedniego. Jak wspaniałe mogłby być obrazy, ktorych już nie zdążyła namalować...
Czas wolny jest nam dany by realizować siebie, tak by mieć w końcu poczucie spełnienia. Szkoda życia na odtwórczość.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz